International Film Festival Rotterdam… in Groningen

Yes, I'm still here ;) I have just been a little busy so I didn't get to any blogging. I will try and make up for it!

Last weekend E, my sister in law and I went to the IFFRiG: the International Film Festival Rotterdam… but then in Groningen! I've been a regular of the festival since the eighties but stopped going a few years ago when it got too big and crowded. It's no fun hanging on the phone for hours to make reservations, not being able to get the tickets you want and then having to wait in line for some more hours to pick up your reservations. Yes, of course you can order tickets on-line for some years now, but that has been a very problematic experience as well. And then I'm not even talking yet about the queues for food and toilets…

For a short while now the IFFR has been organizing a satellite festival in Groningen, mostly at just one theater: Images. So we decided to try that out – to a great success! We really enjoyed ourselves! Images is quite a comfortable theater, there was no need to queue if you had to go the loo, just some ordinary waiting to get your drinks and all movies started in time. We will definitely do this again!

But of course you would like to know which movies we went to and how I liked them. My apologies: for now you will only be able to find that out if you can read Dutch…

Mio fratello è figlio unico ('Mijn broer is enig kind')
Deze film werd geschreven door scenaristen van het succesvolle La meglio gioventù: regisseur Daniele Luchetti en Stefano Rulli. Mio fratello è figlio unico gaat over twee broers uit een Italiaans arbeidersgezin in de jaren zestig, die lijnrecht tegenover elkaar staan wat betreft politieke overtuiging: de macho Manrico is aangesloten bij de communistische partij, de zachtaardige Accio bij de fascistische. Frappant genoeg ging mijn sympathie vanaf het begin uit naar de jongere Accio, meestal 'etter' genoemd.

Het was wel een goede film maar niet een echte aanrader. Na een gestaag uitspinnen van de problemen (en liefde) binnen het gezin, komt het eind er nogal snel (en niet geheel geloofwaardig) achteraan. Alsof de makers hun verhaal al hadden verteld en de afronding minder belangrijk vonden.

Andalucia
De volgende film vonden we de minste van de vier. In Andalucia van Alain Gomis is een dertiger van Algerijnse afkomst in Parijs op zoek naar innerlijke rust. Hij wil alleen tijdelijke baantjes, niets vast -hoe graag werkgevers hem ook willen aannemen- en ontdekt op die wijze de nachtwereld van de grote stad. Hoewel het dan donker is, blijkt die wereld niet minder kleurrijk dan overdag.

Van de 2 bezoekers naast ons was er één in slaap gevallen en de ander riep vol onbegrip “Jezus!” toen de voortelling was afgelopen… Duidelijk niet eerder een heus filmfestival meegemaakt ;) Andalucia is zo'n film waarmee 'wat wordt bedoeld'. Dat ligt er duimendik bovenop maar tegelijkertijd wordt je helaas niet gemotiveerd om hierover na te denken. 'De ware heiligen en genieën van onze wereld bevinden zich onder de outcasts', of iets dergelijks van die strekking zal het wel zijn. De hoofdrol werd overigens wel goed gespeeld door Samir Guesmi.

Sztuczki ('Tricks')
De derde film die we zagen vond ik de beste van alle vier. Tricks, van Andrzej Jakimowski, gaat over Stefek en zijn oudere zus Elka die met hun moeder in een klein Pools stadje wonen. Moeder werkt in een kruidenierswinkel, vader is ooit vertrokken met een andere vrouw, en grote zus is degene die zich het meest bezighoudt met Stefek – en probeert een goede baan te krijgen door Italiaans te leren. Stefek kijkt tegen zijn zus op, van wie hij denkt dat ze het geluk kan afdwingen; dat ze de werkelijkheid positief kan beïnvloeden met haar 'tricks'. Maar ze is gewoon slimme meid :) Intussen probeert hij deze kunst ook te leren – vooral met de bedoeling hun vader weer thuis te krijgen (waar wij het niet mee eens zijn ;)

De regisseur werd op verschillende plaatsen bestempeld als de nieuwe Kieslowski (waarschijnlijk vanwege de zwerver die op belangrijke momenten opdook zoals de Jezus-figuur in de Dekalogen), of de hedendaagse Tarkovski. Dáár ben ik het niet mee eens, maar het is zonder meer een warme, sympathieke film. En het is dus zeker typisch dat hij op dit moment nog niet eens wordt besproken op de website van cinema.nl!

Dainipponjin ('Grote Japanner')
De laatste film die we zagen (en die om 0:00 begon) sprong er het meeste uit. Dainipponjin is een absurde fake-documentaire over een Japanse man die in een superheld verandert wanneer hij wordt geëlektrocuteerd; zoals zijn vader en grootvader vóór hem. De regering roept zijn hulp in als er weer eens een vreemd monster moet worden bestreden en heel de bevolking kan het gevecht dan volgen op tv. Helaas is men tegenwoordig nogal blasé qua superhelden en Dainipponjin is dan ook niet erg populair meer. Met andere woorden: die man heeft het moeilijk ;) Het einde is volledig over the top en ik heb in geen tijden zo'n film gezien. Een leuke ervaring dus :)