You are currently browsing the tag archive for the ‘unesco whs’ tag.
As you know I have joined next year’s What’s in a Name challenge, hosted by Beth F. Even though it is not compulsory I decided to try and compile a list of books fitting the categories — just to keep myself on track. Of course I might change titles along the way.
- Category food: Living Among Meat Eaters by Carol J. Adams (non-fiction), or The Thousand Autumns of Jacob de Zoet by David Mitchell (‘Zoet’ in this title being a Dutch surname meaning ‘sweet’).
* read in April – May * - Category body of water: Last Night in Twisted River by John Irving,
or The Sea, The Sea by Iris Murdoch.
* read in July *
- Category title: The Housekeeper and the Professor by Yoko Ogawa.
* read in January * - Category plant: The Poisonwood Bible by Barbara Kingsolver.
* read in August *
And The Catcher in the Rye by J.D. Salinger.
* read in August – September * - Category place name: Persepolis by Marjane Satrapi ( an ancient capital, Unesco World Heritage Site in what is now Iran)
* read in September *
Or The China Lover by Ian Buruma. - Category music term: Her Fearful Symmetry by Audrey Niffenegger.
* read in April *
And Silence by Shusaku Endo.
* read in June *
Can I start now? Please? ;)
Ha! I guess some of you thought I was going to update on my New Year’s resolutions for 2009? Nope! I never make any in January because I believe in starting any resolution the minute I thought of it — not on a set future date. So what is this post about?
It is looooong past my school days but I can feel the vibes of the new academic year starting all around me — getting me in a productive mood. There are some Big Issues I keep procrastinating and I hereby pledge to take care of one each month, starting September ;)
- Plan a holiday..! It may sound weird but Mr Gnoe and I are really not good at that :( We want to visit the Unesco World Heritage Site Cappadocia in Turkey again, in spring when the apricot trees are blooming. And before that we should take some more time off.
- Take some fire precautions, like buying a fire extinguisher and an escape ladder or something like it (right now there is only one way out of here and it’s on the kitchen side of our apartment…). Of course we already have a smoke detector ;)
- Swap internet provider (probably in combination with getting digital tv — yippee ;)
- Get those old Super 8 mm films digitized before they are beyond rescue!
4 months, 4 missions: it must be possible to accomplish these tasks before 2010, right? Or at least to take the first steps to get there. Because I have loads of reading challenges to finish as well! LOL
Are there any big projects you should / could pick up?
This week’s edition of Weekly Geeks is just what I was waiting for…
focus on one of the most useful tools for a bibliophile: Bookmarks
I have been contemplating a post about my adventurous bookmark for a while now. It’s really an amazing story!
We went on holiday to the fabulous Unesco World Heritage Site Cappadocia in Turkey. In Göreme’s bookshop 1001 Books we bought Barbara Nadel’s Dance with Death: a mystery that’s situated in the area.
With it, we got a free bookmark. Mr Gnoe used that a lot! It brought back happy memories of our hiking holiday :) But a few months after we got back home it suddenly disappeared :( We looked everywhere, took apart our whole house, flicked through all the books we had recently read, looked under cupboards, but no: it really was completely lost.
And then… after 2 weeks the weather was great so we decided to have a drink in the park after work. I parked my bicycle at the gate — what the *** was that? I saw some familiar colours in the grass! Yes, it definitely was our own bookmark from Turkey :-o No idea how it got there! Thus ended the trip of our Cappadocian marker. And its life because it was in no state to be used anymore :( So it was recycled to be reincarnated. LOL
After that I made Mr Gnoe a personal bookmark with pictures of our holiday. And what do you know? He lost it.. : Again.
Well, better look at the bright side of things: such a good excuse to go back for another vacation in Cappadocia! To get another bookmarker that’s as fond of travelling as we are :)
The rest of my bookmark collection can be seen (and read about) on flickr.
I would really REALLY appreciate it if anyone could get me a free / cheap / Bookcrossing copy of Barbara Nadel’s mystery Dance with Death. Preferably paperback. Why? Because I plan to go to Turkey again and I would really love to release this book somewhere in Göreme National Park… The murder victim in the book is found in one of the caves in the area, you see! And because Cappadocia is a Unesco World Heritage Site I can count the release for the Bookcrossing 2009 History Challenge. That would be so cool!
Unfortunately (well, sort of..) I came across Dance with Death on a Boekgrrls book swap meeting but because of my surprised & enthusiastic reaction, it attracted several interested readers. No way I could secretly steal this whodunnit away just to let it go again in a foreign country. That wouldn’t have been fair to the grrls, would it?!
Onlangs las ik Schimmenrijk, een boek van Rosita Steenbeek. Mijn bespreking daarvan komt uit de mail die ik erover schreef aan de Boekgrrls. Er waren al verschillende positieve en negatieve meningen van andere grrls langsgekomen waarin ik mijn eigen ideeën wel terugvond. Ik voelde me dan ook niet geroepen om nog in het algemeen over het boek te schrijven. Om toch een algemene indruk van mijn mening te geven: het las lekker weg en ik heb geen spijt dat ik het boek gelezen heb, maar ik zal niet snel opnieuw een creatie van Rosita Steenbeek pakken. Het was een beetje té makkelijk en gaf me af en toe het gevoel een streekroman te lezen.
Maar… mijn interesse ging eigenlijk met name uit naar de ‘museumkant’ van het boek.
Waar gaat Schimmenrijk over? De achterflap zegt:
“Als haar vriend Lorenzo, een archeoloog uit het gebied van de Etrusken, plotseling sterft, raakt de Nederlandse beeldhouwster Lisa in een crisis. Ze is zozeer verlamd door verdriet dat zelfs haar hartsvriendin Heleen, met wie ze jarenlang lief en leed heeft gedeeld in hun gezamenlijke appartement in Rome, haar niet kan helpen. Dan, bijna twee jaar na het overlijden van Lorenzo, besluit Lisa een reis naar zijn geboortegrond te maken om het verdriet in de ogen te zien en in de hoop meer te weten te komen over de raadselachtige omstandigheden rondom zijn dood. Dit betekent het begin van een avontuurlijke en ook louterende tocht om via verborgen wegen niet alleen de ware toedracht rond de dood van Lorenzo achterhalen, maar ook het spoor terugvinden naar het leven. Haar vriendin Heleen zal haar daarbij op een onverwachte, paradoxale manier de hand reiken.”
Op 9 maart 2002 schreef ik aan de Boekgrrls:
“Als museummens schrok ik van de manier waarop grafroven en illegaal op archeologische plaatsen rondstruinen in dit boek werden geromantiseerd. ‘Terwijl het Etruskische erfgoed in de depots van musea maar ongezien ligt te verstoffen en museumdirecteuren de mooiste dingen gewoon lekker thuishouden, zijn grafrovers (die er zelf niet rijk van worden) eigenlijk een soort redders van de Etruskische schoonheid.’
Hm.. Ik ben dan wel niet op de hoogte van de situatie in het Italiaanse museumveld, maar dit was me toch een beetje te gortig. Een goede reden om wat beter naar de presentatie van musea in Schimmenrijk te kijken!
En het valt gelukkig mee.
Voor hoofdpersoon Lisa zijn de musea die ze bezoekt in eerste instantie een plek van herinnering, waar ze bovendien een uitgangspunt voor haar zoektocht naar Lorenzo vindt; het is namelijk waar ze informatie over grafrover Antero kan vinden, die Lorenzo goed kende en haar misschien meer kan vertellen over diens laatste dagen.
Antero beweert dat de Etruskische voorwerpen nu tenminste door echte liefhebbers, de verzamelaars, worden gekoesterd. Maar zijn de voorwerpen daarmee niet net zo ongezien als wanneer zij in de museumdepots liggen? Verzamelaars kijken wel uit om hun onwettige collectie publiek te maken! Musea hebben tenminste nog de verplichting hun collecties toegankelijk te maken en dat gebeurt ook steeds meer, vooral met de opkomst van bijvoorbeeld ‘open depots’ en internet. In het Centraal Museum in Utrecht kun je (tegen betaling) een dag doorbrengen met een object uit het depot.
Ook verwijt Antero de musea dat zij voorwerpen niet opgraven waarvan ze wel op de hoogte zijn (of door hem worden gebracht). Toch is dat voor de dingen zelf vaak beter: wanneer je geen geld of methoden hebt om goed voor het erfgoed te zorgen, kun je het voorlopig beter behouden op de plek waar het toch al zo lang bewaard gebleven is. In Utrecht, of Nijmegen (?), of.. (?) vond een winkelier onlangs een prachtige middeleeuwse schildering op de zolder van haar winkelpand. Monumentenzorg raadde haar aan de schildering niet verder bloot te leggen, want we beschikken nog niet over een techniek om de bedekkende laag veilig te verwijderen. Er waren helaas al wat stukken verf met de afgekrabde laag meegekomen. Geduld is een schone zaak, ook al is dat soms frustrerend.
Actueel is de suggestie van Antero dat in veel gerenommeerde, internationale musea vervalste voorwerpen staan en dat de museumdirecteuren daarvan op de hoogte zijn. Ze geven dat natuurlijk niet toe, want dan zijn hun zalen meteen leeg… (aldus Antero). In het Van Goghmuseum loopt op dit moment een tentoonstelling over Gauguin en Van Gogh. Daar hangen -en dat is uniek- de drie Zonnebloemen van Van Gogh naast elkaar. Drie? Ja, drie. Maar de kunstwereld is het er niet over eens dat deze schilderijen alle drie van de hand van Van Gogh zijn! Vincent van Gogh maakte meestal twéé versies van een schilderij (een voor de opdrachtgever en een voor hemzelf) en van een derde exemplaar wordt nergens in de dagboeken of brieven melding gemaakt.
Een overtuigende theorie is dat Gauguin het derde exemplaar schilderde, of de vaker van vervalsing verdachte kunsthandelaar Schuffenecker – beide waren daartoe in de gelegenheid. Het Van Goghmuseum spreekt dit tegen. Het museum heeft zelf ooit (als autoriteit op het gebied van Van Gogh) de authenticiteit van het betreffende schilderij bevestigd. Het is overigens het exemplaar van het Japanse zakenbedrijf dat tevens de verbouwing van het Van Gogh Museum heeft gesponsord. Dit schilderij bracht bij veiling zoveel op dat de kunstwereld een enorme boost kreeg. Als het een vervalsing zou zijn, zou de kunstmarkt volledig instorten begreep ik uit een documentaire over dit onderwerp.
Zo bij elkaar komt dit natuurlijk erg suggestief over. Wie weet wat de waarheid is? Voor de huidige tentoonstelling is er door het Van Gogh Museum weer onderzoek naar de authenciteit van het schilderij verricht (het 52 pagina’s tellende onderzoeksverslag kun je downloaden via http://www.vangoghgauguin.com) en kwam men tot de conclusie dat dit schilderij afwijkt van de andere doordat Van Gogh worstelde met de idee‘n die hij in dit exemplaar wilde verwerken.
Maar het zou dus wel degelijk echt zijn. Wanneer ik alleen de conclusie van dat verslag lees ben ik helaas nog niet overtuigd. Sinds afgelopen donderdag is er een symposium waarop dit onderwerp ook wordt besproken en dat vandaag afloopt. Ik ben benieuwd wat daar uit komt!
Maar ik raak wat ver verwijderd van Schimmenrijk.
“Veel verdwijnt over de grenzen, zei Lorenzo”, die zich daarmee tegen de verkoop aan verzamelaars uitsprak. En “Lorenzo had zich erover opgewonden dat door de tombaroli (grafrovers) veel studiemateriaal verdwijnt. Men heeft geen overzicht meer van het geheel.”
Lisa weet ook dat archeologen tegenwoordig niet meer rücksichtlos voorwerpen verzamelen, maar dat ze veel meer zijn geïnteresseerd in de context, de vindplaats. Bovendien heeft Lorenzo Lisa verteld dat de tombaroli ‘die ene corrupte museumdirecteur’ gebruiken om hun eigen gedrag goed te praten.
Al met al blijkt Steenbeek zich gelukkig dus toch niet ‘pro-tombaroli’ uit te spreken!
Wel brengt ze veel lezers interesse bij voor de oudheid, vooral de Etrusken, en de geschiedenis van het door haarzelf aanbeden land, Italië – zoals uit de mails van verschillende Boekgrrls bleek. En dat vind ik een aardige prestatie.”
Graasland 
